انتخاب دستگاه دسترسی وریدی

انتخاب دستگاه دسترسی عروقی به شرایط و ترجیح بیمار یا والدین/ سرپرست، مدت زمان احتمالی و دفعات درمان و خواص انفوزیون بستگی دارد. دمنوش هایی با خاصیت تاول زا (داروهایی با پتانسیل ایجاد تاول همراه با آسیب بافتی، مانند محلول های کلسیم و آمفوتریسین B)، محلول های هیپرتونیک و آنهایی که pH کمتر از 5 یا 9 دارند، دسترسی به ورید مرکزی را ضروری می کنند.


وازوپرسورها و اینوتروپ ها ترجیحاً به صورت مرکزی تجویز می شوند زیرا به دسترسی قابل اعتماد نیاز دارند و خارج کردن عروق ممکن است باعث نکروز بافتی شود.
تلاش برای پیش‌بینی نیازهای آینده برای دسترسی به عروق مهم است، زیرا مدیریت آینده‌نگر ضعیف می‌تواند منجر به وقفه در درمان، فرسودگی عروق محیطی و آسیب روانی ناشی از روش‌های مکرر شود. کودکانی که پیش‌بینی می‌شود در آینده برای همودیالیز به تشکیل فیستول شریانی وریدی نیاز داشته باشند، باید تلاش‌های ویژه‌ای برای حفظ اندام فوقانی و وریدهای ساب ترقوه انجام دهند.
در این کودکان، دسترسی ورید مرکزی باید فقط از طریق وریدهای ژوگولار یا فمورال داخلی باشد. دستیابی به دسترسی عروقی قابل اعتماد در کودکان کوچک اغلب به دلیل عوامل آناتومیکی چالش برانگیز است - به ویژه وریدهای کوچک و متحرک و چربی اضافی زیر جلدی که باعث تجسم و لمس می شود. از رگ ها دشوار است بیماران اطفال اغلب کمتر همکاری می کنند، و احتمال آسیب های روانی، به ویژه با انجام اقدامات مکرر در بیمار هوشیار، مسائل را پیچیده تر می کند.
دسترسی عروقی کوتاه مدت اغلب در کودکان بستری برای زایمان داخل رحمی مورد نیاز است. تجویز مایعات، دارو و فرآورده های خونی. دستگاه‌های دسترسی عروقی طولانی‌مدت برای تجویز مکرر دارو (مانند درمان جایگزین آنزیمی در بیماری‌های متابولیک ارثی)، شیمی‌درمانی، ایمونوتراپی، تغذیه کامل تزریقی و روش‌های خارج از بدن مانند پلاسمافرزیس و همودیالیز مورد نیاز است. علاوه بر این، ممکن است برای نمونه گیری مکرر خون و نظارت بر همودینامیک تهاجمی به دستگاه های دسترسی عروقی نیاز باشد. جنبه های کانولاسیون محیطی
آماده سازی پوست
نگرانی در مورد استفاده از کلرهگزیدین الکلی برای آماده سازی پوست در نوزادان کوچک به دلیل چندین
گزارش های موردی که آسیب پوستی و نگرانی در مورد جذب سیستمیک کلرهگزیدین را برجسته می کند. 1 ChloraPrep® (کلرهگزیدین گلوکونات 2٪ در ایزوپروپیل الکل 70٪) مجوز استفاده در کودکان کمتر از 2 ماه را ندارد، و بنابراین، استفاده از 70 عملی است. % دستمال مرطوب ایزوپروپیل الکل برای کانولاسیون در کودکان کمتر از 2 ماه، با محلول کلرهگزیدین استات 0.5% برای دسترسی مرکزی استفاده می شود.

نمایان شدن رگها
چندین روش در بزرگسالان برای افزایش دید استفاده می شود
و قابل لمس وریدهای محیطی (استفاده از تورنیکه، ضربه ملایم روی پوست پوشاننده، گرم شدن موضعی) در کودکان مفید است.
دستگاه های خاصی برای کمک به تجسم رگ ها شامل استفاده از
دستگاه‌های نور مادون قرمز و نور مادون قرمز نزدیک (شکل 1 را ببینید
نمونه ای از تابش نور). دومی حضور را تشخیص می دهد
هموگلوبین توسط فرآیند جذب افتراقی و ایجاد تصویری از وریدها بر روی پوست بیمار. کاربرد
سونوگرافی برای کمک به کانولاسیون عروقی در کودکان بوده است
قبلا در این مجله توضیح داده شده است.
کاهش درد و ناراحتی مرتبط با کانولاسیون مخلوط یوتکتیک از بی حس کننده های موضعی (EMLA) مخلوطی از 2.5٪ است.
لیدوکائین و 2.5 درصد پریلوکائین در پایه کرم. به آن اعمال می شود
پوست روی وریدهای هدف و سپس با یک پانسمان انسدادی پوشانده می شود
برای حداقل 1 ساعت، ارائه بی حسی موضعی برای حداقل 2 ساعت پس از برداشتن. O-toluidine، متابولیت پریلوکائین، می تواند متهموگلوبینمی را القا کند، و بنابراین، EMLA برای استفاده در نوزادان نارس یا در سنین کمتر از 12 ماه که داروهای القاکننده متهموگلوبین، به عنوان مثال، فنی توئین دریافت می کنند، توصیه نمی شود.
ژل تتراکائین چهار درصد (به عنوان مثال Ametop®) با یک پانسمان انسدادی به مدت 45 دقیقه استفاده می شود و پس از آن مدت اثر آن 4 تا 6 ساعت است. در نوزادان کمتر از 44 هفته بعد از بارداری که مسیر متابولیک تتراکائین در آنها به طور کامل توسعه نیافته است، نباید استفاده شود. یک عارضه جانبی مفید دارو اتساع عروق است
اسپری‌های خنک‌کننده بخار (مانند اتیل کلرید، فلوئوروهیدروکربن‌ها و مخلوط‌های آلکانی) با خنک کردن سریع پوست عمل می‌کنند که منجر به قطع فوری و موقت احساس درد می‌شود. آنها برای 3-10 ثانیه اعمال می شوند و برای <60 ثانیه بی دردی ایجاد می کنند.
سایر داروهای بی حس کننده موضعی که برای کاهش درد کانولاسیون استفاده می شوند
کودکان شامل کرم لیدوکائین لیپوزومی و خودگرم شونده هستند
پچ لیدوکائین-تتراکائین سیستم های تحویل بدون سوزن که استفاده از گاز فشرده برای تزریق لیدوکائین (به عنوان مثال J-Tip، محصولات پزشکی ملی، ایروین، کالیفرنیا، ایالات متحده آمریکا) برای استفاده در کودکان توسط سازمان غذا و داروی ایالات متحده توسعه و تایید شده است.
تغذیه با شیر مادر و محلول های ساکارز که به صورت خوراکی با سرنگ یا ساختگی تجویز می شوند، ناراحتی ناشی از عمل های دردناک را در نوزادان کاهش می دهند. بچه های بزرگتر   باشند

کودکان بزرگتر در صورت امکان از آمادگی رویه ای و حواس پرتی متخصص بازی سود می برند.
سایت هایی برای کانولاسیون محیطی در کودکان
اینها معمولاً شامل دست‌ها، مچ‌ها، پاها، حفره‌های پیش‌کوبیتال و پوست سر در نوزادان می‌شوند، اگرچه دومی می‌تواند مشکلاتی را با تثبیت کانول‌ها و افزایش خطر اکسترازاسیون ایجاد کند. در کودکان، عارضه تشخیص داده شده کانولاسیون سهوی شریانی در حین دسترسی به وریدهای حفره انتکوبیتال افزایش می یابد.

ورید صافن بلند معمولاً قابل لمس است زیرا در جلوی مالئول داخلی قرار دارد (شکل 2). محل های کمتر معمول کانولاسیون محیطی شامل وریدهای ژوگولار خارجی، شکمی و زیر بغل می شود.
دستگاه‌های کانولا روی سوزن در اندازه‌های کوچک 26 گرم تولید می‌شوند. اگرچه استفاده از کانول‌های ایمنی در تمرین بزرگسالان اکنون گسترده شده است، استفاده از آنها در کودکان بحث‌برانگیز است. قرار دادن آنها در وریدهای دشوار حتی توسط افرادی که با وارد کردن کانولای ایمن تجربه می کنند کمتر آسان تلقی می شوند، و بنابراین، استفاده انحصاری از آنها می تواند باعث ایجاد آسیب و ناراحتی در کودکان شود
دسترسی ورید مرکزی
دستگاه های بدون تونل و بدون کاف
کاتتر مرکزی به صورت محیطی وارد شده است
کاتترهای مرکزی قرار داده شده محیطی (PICCs) در پیکربندی های تک لومن، دو و سه لومن و در اندازه های مختلف از کاتترهای 28 G برای استفاده در نوزادان نارس تا کاتترهای سه لومن 7 Fr موجود هستند. طبق قرارداد، کاتترهای تک لومن با گیج توصیف می شوند، در حالی که کاتترهای چند لومن با اندازه فرانسوی (Fr) توصیف می شوند (شکل 3). اندازه PICC مورد استفاده با توجه به اندازه ورید دسترسی و درمان مورد نیاز و نه صرفاً بر اساس سن بیمار تعیین می شود. به طور کلی، کاتترهای کوچکتر با کمترین تعداد لومن با کمترین عوارض همراه هستند. با این حال، کاتترهای بسیار کوچک بیشتر احتمال دارد مسدود شوند. اگر نمونه خون از طریق PICC مورد نیاز باشد، حداقل اندازه 3 Fr مورد نیاز خواهد بود. تزریق را می توان توسط PICC داد، اما زمان آنها در محل (زمان ماندن) معمولا کمتر از 2 ماه و به ندرت بیشتر از 6 ماه است. PICC هایی که به عنوان "تزریق نیروزا" برچسب گذاری شده اند، قادر به مقاومت در برابر فشارهای بالا هستند و اجازه می دهند داخل وریدی. تجویز ماده حاجب در طول سی تی اسکن
محل درج ترجیحی برای PICC ها ورید بازییلیک بالای آرنج است زیرا ورید سفالیک در محل اتصال خود به ورید ساب کلاوین یک زاویه حاد ایجاد می کند و بنابراین ممکن است وارد عروق مرکزی نشود و همچنین بسیار مستعد ابتلا به وازوسپام است. ورید بازویی عمیق‌تر را می‌توان با احتیاط برای جلوگیری از عصب میانی استفاده کرد. ورید صافن بلند یک جایگزین است، به ویژه در کودکان غیر آمبولانس. شکل 4 و 5 دو متفاوت را نشان می دهد
خطوط رایج
PICC ها از محل درج محیطی خود تا زمانی که نوک کاتتر در یک سوم انتهایی ورید اجوف فوقانی یا در محل اتصال حفره دهلیزی قرار گیرد، پیش می روند. کاتترهایی که از طریق اندام تحتانی وارد می شوند به ورید اجوف تحتانی ختم می شوند. هنگامی که از نشانه های سطحی برای هدایت عمق درج استفاده می شود، موقعیت نوک باید با فلوروسکوپی یا اشعه ایکس قفسه سینه پس از عمل تأیید شود. سونوگرافی می تواند ناهنجاری ژوگولار را قبل از رادیوگرافی رد کند. لازم به ذکر است که PICC اندام فوقانی در کودکان به طور متوسط 2.2 فضای دنده را با حرکت بازو جابجا می کند 8 و بنابراین همیشه در موقعیت بهینه باقی نمی ماند. بنابراین، پیشنهاد می‌شود که هنگام وارد کردن، خط به‌گونه‌ای ثابت شود که وقتی بازوی کودک به راحتی در موقعیت طبیعی قرار می‌گیرد (آرنج خم‌شده برای نوزادان، بازو در کنار با خمیدگی جزئی آرنج برای کودکان) نوک آن به‌طور بهینه قرار گیرد. کودکان 1 تا 5 ساله در مقایسه با بزرگسالان و کودکان بزرگتر احتمال بیشتری دارد که نوک کاتتر ناهنجار داشته باشند.
مزایای PICC در کودکان این است که ممکن است در برخی از کودکان بدون بیهوشی عمومی وارد و خارج شوند و کمترین میزان عوارض دستگاه های دسترسی ورید مرکزی را دارند. آنها باید در مواردی در نظر گرفته شوند که طول درمان احتمالاً بین 10 روز تا 2 ماه باشد

یک وسیله جایگزین یک کاتتر خط وسط است که کوتاهتر از خط PICC، اما طولانی تر از یک کانول محیطی است. این به صورت محیطی وارد می‌شود و در نزدیکی آن رزوه می‌شود تا نوک آن در قسمت بزرگ‌تری از ورید با جریان خون بیشتر قرار گیرد. زمان ماندگاری این دستگاه ها به طور متوسط 6 تا 10 روز است که برخی از آنها چندین هفته طول می کشد. فقط انفوزیون های مناسب برای تجویز محیطی ممکن است توسط کاتتر خط وسط داده شوند. آنها در پیکربندی های تک یا دو لومن موجود هستند و می توانند در هر ورید محیطی مناسب از جمله وریدهای پوست سر وارد شوند، در این صورت موقعیت نوک آنها در گردن خواهد بود.
کاتتر ورید نافی
یک کاتتر تک لومن یا دو لومن اندازه 2.5-8 Fr ممکن است در 7 تا 10 روز اول زندگی از طریق ورید نافی عبور داده شود. در حالت ایده‌آل به ورید اجوف تحتانی بالای دیافراگم ختم می‌شود، اما برای احیا، زمانی که جریان آزاد خون در آسپیراسیون حاصل شد، می‌توان از کاتتر استفاده کرد. کاتتریزاسیون ورید نافی در نوزاد مبتلا به نقص دیواره شکم، پریتونیت یا انتروکولیت نکروزان انجام شد.



کاتترهای ورید مرکزی کوتاه مدت
این دستگاه‌ها برای درمان کوتاه‌مدت (زمان ماندن مورد انتظار کمتر از ۷ روز) یا زمانی که نیاز به دسترسی فوری باشد، نشان داده می‌شوند. آنها در پیکربندی های حداکثر پنج لومن موجود هستند. دستگاه های تزریقی برق موجود است. مکان‌های رایج برای دسترسی و تکنیک‌های قرار دادن مانند بزرگسالان است، اگرچه این روش خطر بیشتری برای عوارض در کودکان با میزان موفقیت کمتری دارد.10 استفاده از اولتراسوند برای هدایت قرار دادن این کاتترها در جای دیگری در این مجله توضیح داده شده است. اندازه کاتتر بر اساس اندازه ورید و درمان مورد نیاز، مانند PICC ها تعیین می شود، اما به عنوان راهنما، کاتترهای سایز 4-5 Fr معمولاً برای نوزادان کمتر از 6 ماه، اندازه 5 Fr برای کودکان 6 ماهه مناسب هستند. 5 سال و اندازه 7 Fr برای افراد بالای 5 سال.11 تعدادی از فرمول های قد، وزن و سطح مشخصه برای هدایت طول درج کاتتر ایجاد شده است، 12 اما در عمل، برای قرار دادن ژوگولار داخلی، خطوط 5 سانتی متری ایجاد شده است. ممکن است برای کودکان کمتر از 15 کیلوگرم، خطوط 8 سانتی‌متری برای بیماران 16 تا 40 کیلوگرمی، و خطوط 13 سانتی‌متری برای کودکان بالای 40 کیلوگرم استفاده شود.
زیر). طول خط برای قرار دادن فمورال باید عادت بدن کودک را در نظر بگیرد زیرا کاتترهای چند لومنی کوتاه ممکن است منجر به خارج شدن از طریق سوراخ های جانبی پروگزیمال در کودکان چاق یا ادماتوز شود.
دستگاه های تونل دار و کاف دار
کاتترهای خارجی
این کاتترها در یک ورید مرکزی با استفاده از روش برش جراحی باز یا از طریق پوست با استفاده از تکنیک سلدینگر قرار می گیرند. سپس کاتتر از محل وارد کردن ورید به سمت محل خروج پوست که با توجه به راحتی، اولویت بیمار و ملاحظات ایمنی تعیین می‌شود تونل می‌شود (مثلاً یک محل جانبی برای کودکان کوچک که ممکن است خط را بکشند یا بجوند ترجیح داده می‌شود).
بر روی خط داخل تونل یک کاف Dacron® نصب شده است که بافت زیر جلدی در طی چند هفته در آن رشد می کند. این خط را تثبیت می کند و ممکن است به عنوان مانعی برای جلوگیری از ورود میکروارگانیسم ها در طول خط عمل کند.
بسیاری از انواع کاتترهای ورید مرکزی کاف دار (CVC) از جمله Broviac® و خطوط بزرگتر Hickman® موجود هستند.
دومی در پیکربندی های تک، دو و سه لومن موجود است. خطوط عریض برای همودیالیز و پلاسمافرز مورد نیاز است. این خطوط به طور کلی به خطوط PICC ترجیح داده می شوند که طول مدت درمان احتمالاً از 6 تا 8 هفته بیشتر باشد.
دستگاه های دسترسی عروقی قابل کاشت (پورت)
سیستم‌های بندری از یک خط مرکزی تونل‌دار تشکیل شده‌اند که به یک مخزن تیتانیوم یا پلاستیکی (سازگار با MRI) متصل است که در یک جیب زیر پوستی قرار دارد. کل سیستم داخلی است که اجازه می دهد
بیماران برای حمام کردن و شنا کردن، نیاز به نگهداری کمتری دارند و ملاحظات منفی کمتری برای تصویر بدن دارند. مخزن با یک غشای سیلیکونی خود آب بندی ضخیم پوشانده شده است که با بازکردن پوست با یک سوزن «غیر هسته ای» طراحی شده به آن دسترسی پیدا می کند. بنابراین دسترسی به پورت یک روش دردناک است، اگرچه استفاده از کرم بی حس کننده موضعی این ناراحتی را کاهش می دهد.
پورت ها برای کودکانی که نیاز به دسترسی متناوب وریدی در مدت زمان طولانی دارند بسیار مفید هستند. چنین شرایطی شامل بیماری های مزمن با تشدید مکرر، به عنوان مثال، فیبروز کیستیک و شیمی درمانی متناوب است. پورت‌های دو لومن در دسترس هستند اما معمولاً استفاده نمی‌شوند، زیرا مدیریت این دستگاه‌ها دشوار است، مانند زمانی که از یک لومن استفاده می‌شود (مثلاً برای نمونه‌گیری خون یا برای انفوزیون)، سپس باید به هر دو لومن درگاه دسترسی پیدا کرد و با هپارین شسته شود. حاوی محلول
عوارض مرتبط با دستگاه های دسترسی ورید مرکزی در جدول 1 توضیح داده شده است.

برداشتن کاتترها و پورت های کاف دار یک عمل جراحی است که در اتاق عمل و در صورت نیاز کاف یا پورت انجام می شود.
جداسازی از بافت ها این اغلب نیاز به بیهوشی عمومی در کودکان دارد.
شرح مفصلی از تکنیک‌های قرار دادن دستگاه دسترسی ورید مرکزی را می‌توان در جای دیگری در این ژورنال، موقعیت نکته کاتترهای مرکزی یافت.
موقعیت ایده‌آل نوک CVCها عموماً همان چیزی است که در بالا برای خطوط PICC توضیح داده شد، اگرچه کاتترهایی که برای عملکرد خود به نرخ جریان بالایی نیاز دارند (مانند کاتترهای همودیالیز و پلاسمافرزیس) ترجیحاً با نوک‌هایشان در دهلیز راست قرار داده می‌شوند تا از عملکرد مطلوب اطمینان حاصل شود. 14 کاتترهای پورت شده که احتمالاً برای سالیان متمادی مورد استفاده قرار می‌گیرند، گاهی اوقات عمداً با موقعیت نوک دهلیز راست اولیه قرار می‌گیرند تا امکان تغییر موقعیت نوک با رشد کودک فراهم شود.
استراتژی های دسترسی وریدی جایگزین
کودکانی که تحت قرار دادن بسیاری از دستگاه های دسترسی وریدی قرار گرفته اند، ممکن است با دسترسی محیطی ضعیف و انسداد یا تنگی ورید مرکزی باقی بمانند. این ممکن است توسط وریدهای سطحی برجسته یا ظاهر نامتناسب ورید هدف در سونوگرافی در بیمار با سابقه کاتتریزاسیون ورید مرکزی مطرح شود.

ارزیابی سیستم وریدی با سونوگرافی داپلر، آنژیوگرافی رزونانس مغناطیسی یا ونوگرافی کنتراست ممکن است قرار دادن خطوط بیشتر را راهنمایی کند.
در مواردی که محل‌های دسترسی استاندارد وریدی کاهش یافته است، رادیولوژیست مداخله‌ای ممکن است اقدام به کانال‌سازی مجدد، اتساع با بالون یا استنت گذاری عروق مسدود یا تنگ شود.
قرار دادن خط بعدی روش دیگر، کاتتریزاسیون ورید اجوف تحتانی از طریق روش ترانس لوبار، ترانس کبدی یا مستقیم فوق کلیه ممکن است با استفاده از ترکیبی از سونوگرافی، فلوروسکوپی، یا راهنمایی سی تی با یا بدون رویکرد جراحی مستقیم مورد نیاز باشد. قرار دادن وسایل دسترسی عروقی در تعدادی از عروق غیر استاندارد دیگر، از جمله وریدهای کبدی و آزیگوس، در کودکان توضیح داده شده است، همانطور که کاتتریزاسیون مستقیم داخل دهلیزی نیز شرح داده شده است.
استفاده حین عمل از دستگاه های دسترسی طولانی مدت وریدی

کاتترها باید با دقت و با استفاده از تکنیک‌های دقیق بدون لمس بدون عفونی استفاده شوند. قبل از استفاده، کاتترها باید آسپیره شوند تا از حذف هپارین مورد استفاده برای قفل کردن خط اطمینان حاصل شود. در صورت امکان، توصیه می شود فقط از سرنگ هایی با حجم 10 میلی لیتر یا بزرگتر برای شستشوی خطوط استفاده کنید، زیرا سرنگ های کوچکتر فشار تزریق بالاتری ایجاد می کنند که می تواند کاتتر را پاره کند. هنگام استفاده از سرنگ 10 میلی لیتری، مخصوصاً در نوزادان، باید مراقب بود که حجم زیادی مایع تزریق نشود.
کاتترهای مرکزی تونل‌دار، بدون تونل و داخل محیطی با دریچه‌های Groshong® در نوک موجود هستند. این دریچه ها توسط شکافی در نوک کاتتر تشکیل می شوند و جایگزین گیره مورد استفاده در خطوط دیگر می شوند تا از برگشت خون به داخل کاتتر جلوگیری کنند. این خطوط نیازی به قفل هپارین ندارند. در نرخ های انفوزیون کم، ممکن است دریچه ممکن است بولوس های متناوب دارو تولید کند، بنابراین استفاده از آن ها با انفوزیون های فشار جریان خون پایین و اینوتروپ ها ممکن است مشکل ساز باشد. در مواقع اضطراری، می توان به پورت ها با سوراخ کوچک دسترسی پیدا کرد.
سوزن های استاندارد، اما این باعث آسیب به غشای سیلیکونی و کاهش طول عمر پورت می شود.


دسترسی شریانی
نشانه‌ها، تکنیک‌ها و مکان‌های دستیابی به دسترسی شریانی در کودکان مانند بزرگسالان است، با این تفاوت که در نوزادان تازه متولد شده، شریان نافی نیز ممکن است کانول شود. با این حال، قطر کمتر سرخرگ ها، قرار دادن خطوط را چالش برانگیزتر می کند.
کانول های کوچکتر مورد نیاز است، بسیاری از اپراتورها کانول های 24-22 G را برای نوزادان و 22-20 G را برای کودکان بسته به محل کاتتر انتخاب می کنند. معمولاً از دستگاه‌های بدون پورت کانولا روی سوزن (مانند Jelco®) استفاده می‌شود. دستگاه هایی با استفاده از تکنیک Seldinger برای درج در دسترس هستند، به عنوان مثال، 22 G Leaderflex®. لازم به ذکر است که سیم های راهنمای استاندارد با قطر 0.018 از سوزن های کمتر از 22 G عبور نمی کنند و بنابراین 0.012 در "babywires" موجود است. به ندرت، برای دستیابی به دسترسی شریانی به قطع جراحی نیاز است. استفاده از هدایت سونوگرافی بلادرنگ با تسهیلات داپلر ممکن است به درج مشکل کمک کند.
مجموعه‌های مبدل برای مانیتورینگ خطوط شریانی کودکان از یک درایور سرنگ برای محدود کردن حجم مایع تزریق شده به طور مداوم برای جلوگیری از لخته شدن خط شریانی به 1-2 میلی‌لیتر h-1 به جای 3 میلی‌لیتر h-1 استفاده می‌کنند که وقتی کیسه‌های مایع تحت فشار استاندارد ارائه می‌شود. استفاده می شود. این سیستم‌ها همچنین اغلب دارای لوله‌های با حجم کم برای به حداقل رساندن حجم شستشو و یک سیستم نمونه‌برداری «بسته» برای کاهش خطر آلودگی هستند و اجازه می‌دهند خون «مرگ فضایی» ایمن به بیمار بازگردانده شود (شکل 6). اکثر واحدها از این تجهیزات در همه کودکان کمتر از 7 کیلوگرم استفاده می کنند، در حالی که برخی از آنها در کودکان کمتر از 30 کیلوگرم از آن استفاده می کنند.
عوارض کاتتریزاسیون شریانی غیر ناف در جدول 1 خطر آلودگی شرح داده شده است و اجازه می دهد خون "مرگ فضایی" به طور ایمن به بیمار بازگردانده شود (شکل 6). اکثر واحدها از این تجهیزات در همه کودکان کمتر از 7 کیلوگرم استفاده می کنند، در حالی که برخی از آنها در کودکان کمتر از 30 کیلوگرم از آن استفاده می کنند.
عوارض کاتتریزاسیون شریانی غیر نافی در جدول 1 توضیح داده شده است.
دسترسی داخل استخوانی
کانولاسیون حفره مدولاری دسترسی مستقیم و غیرقابل جمع شدن را به گردش خون وریدی مرکزی فراهم می کند. مایعات و داروها از طریق سینوسوئیدهای وریدی به وریدهای منتشر و از آنجا به گردش خون سیستمیک تخلیه می شوند. دسترسی داخل استخوانی (IO) را می توان به سرعت با میزان موفقیت بالا به دست آورد، بنابراین در کودکان بدحال توصیه می شود اگر داخل وریدی باشد. دسترسی را نمی توان در عرض 90 ثانیه به دست آورد.
شایع ترین محل برای دسترسی (IO) در کودکان، قسمت قدامی میانی پهن و مسطح تیبیا پروگزیمال است. استخوان درشت نی دیستال ممکن است در کودکان بزرگتر ترجیح داده شود زیرا ضخیم شدن قشر کمتری دارد. مکان های جایگزین عبارتند از پروگزیمال هومروس و دیستال فمور. نشانه ها برای مکان های درج در شکل 7 توضیح داده شده است.
در حالی که سوزن های نخاعی و i.v. کانول ها به عنوان IO استفاده شده است
سوزن، استفاده از آنها را نمی توان توصیه کرد. اندازه سوزن های IO برای قرار دادن دستی 18 تا 14 گرم و طول آن 3 تا 4 سانتی متر است. برخی طراحی کردند
برای استفاده در کودکان بیش از 24 ماه دارای توپی فولادی تقویت شده است، اما با بزرگتر شدن کودکان، قرار دادن همه آنها دشوارتر می شود.
سوزن های IO مبتنی بر قدرت ایجاد شده اند که اجازه می دهد در بزرگسالان و کودکان وارد شود

اینها عبارتند از تفنگ درج استخوان (BIG)، یک دستگاه فنری، که نسخه اطفال آن یک سوزن 18G را تا عمق از پیش تعیین شده ای که بر اساس سن بیمار تعیین می شود وارد می کند. EZ-IO® دستگاهی با مته است که برای وارد کردن سوزن های 15 گرمی موجود در سه طول مختلف استفاده می شود (شکل 8). سازنده یک محدوده سنی را برای هدایت انتخاب طول سوزن ارائه می دهد، اما در عمل طول مورد نیاز با عمق بافت زیر جلدی پوشاننده استخوان در محل انتخاب شده تعیین می شود. برای جلوگیری از بیرون آمدن سوزن از استخوان پس از قرار دادن، باید اطمینان حاصل کرد که علامت سیاه عمق 5 میلی متری روی سوزن پس از فشار دادن آن از طریق بافت نرم برای قرار گرفتن روی پریوستوم قابل مشاهده است (شکل 9). اگر قابل مشاهده نباشد، سوزن به اندازه کافی بلند نیست. نیاز به استفاده از سوزن آبی 25 میلی متری (برای بیش از 39 کیلوگرم) در یک نوزاد بسیار چاق غیرعادی نیست.

عوارض وارد کردن سوزن IO در جدول 1 توضیح داده شده است. به منظور کاهش خطر ابتلا به سندرم کمپارتمان، قرار دادن سوزن IO در استخوانی که در آن تلاش قبلی در طی 24 ساعت انجام شده کاملاً منع مصرف دارد زیرا ممکن است مایع از استخوان نشت کند. شکستگی قشر قبلی به همین دلیل، قرار دادن آن در استخوان با شکستگی نیز منع مصرف دارد.
سایر موارد منع مصرف شامل فلزکاری موضعی، بیماری های استخوانی مانند پوکی استخوان یا استئووژنز ایمپرفکتا، و عفونت موضعی در محل تزریق است.
هر دارو یا مایعی که بتوان به صورت داخل وریدی تجویز کرد. ممکن است IO تزریق شود اما
برای غلبه بر مقاومت درونی حفره مغز باید تحت فشار تحویل داده شود. مهم است که به طور مداوم اندام را برای علائم خارج شدن تحت نظر داشته باشید. این امر زمانی حیاتی است که وازوپرسورها یا مواد محرک IO تحویل داده شوند، زیرا عواقب تخلیه ممکن است فاجعه بار باشد. سوزن IO باید به محض برداشتن i.v جایگزین شود. دسترسی به دست آمده است.
تیم های چند رشته ای دسترسی عروقی کودکان
بسیاری از بیمارستان‌های کودکان تیم‌های تخصصی دسترسی عروقی را معرفی کرده‌اند که منجر به بهبود عفونت‌های جریان خون مرتبط با خط مرکزی، کاهش نیاز به آرام‌بخشی و بیهوشی، و بهبود تجربه بیمار می‌شود. متخصصان بازی، و همچنین متخصصان بیهوشی. ساختار و محدوده دقیق تیم بر اساس نیازهای محلی و ترکیب مهارت های موجود تعیین می شود


برگرفته از :

https://www.e-safe-anaesthesia.org/e_library/08/Paediatric_vascular_access.pdf

BJA Education | Volume 15, Number 4, 2015